30 november 2009

Armenverzorger

Af en toe maak ik de kruiswoordpuzzel in de krant. Om 05.52 hoorde ik de brievenbus klepperen. De Volkskrant werd bezorgd. De maandageditie is vaak een dunnetje waarvan de helft meteen de oud-papierbak in kan omdat het verslagen sportevenementen bevat. Wat mij betreft is dat zonde van het papier.
1 verticaal vroeg om een ander woord voor "armenverzorger". Die lag niet echt voor de hand maar de extra letters die juist horizontaal ingevulde synoniemen opleverden, gaf de oplossing. Men was op zoek naar een "diaken". Meteen flitsten de portretten van de mij bekende diakenen vanuit mijn databank tevoorschijn. Chris, Rachel, Leontien, Andreas, Cors... Ik associeer deze lieve mensen nu niet meteen met armenverzorgers. Maar wel met "goed aangeschreven staan en vol van de Geest en van wijsheid" (Handelingen 6:1-7).
Het verbaast me hoe gezonde, bijbelse modellen en principes in de loop van de geschiedenis verworden tot karikaturen. De eerste diakenen waren geen armenverzorgers maar werkten in de logistiek. Hun taak was om slimme distributie-oplossingen te ontwikkelen op basis van gelijkwaardigheid. Een soort van bagageafhandeling zoals dat op Schiphol gebruikt wordt, maar dan sneller, beter en menselijker.
Ik ben dankbaar voor diakenen en oudsten die de kerk dienen. Ze maken dat ik me rijk voel. En ik ben niet eens arm!

29 november 2009

Bijna ontilbaar

Lichtelijk geagiteerd baan ik me een weg door de eerste vijftien hoofdstukken van 1 Kronieken; Piet is de zoon van Klaas is de zoon van Jan die een moeder had die Klazien heette. Het zijn wat mij betreft de zwaarste boeken van de Bijbel. Voor een historisch besef onmisbaar maar het komt de leesbaarheid niet ten goede.
Zonder geschiedenis heeft het heden geen, en de toekomst nauwelijks betekenis. Om te kunnen bepalen waar je heengaat moet je allereerst kennis hebben van het hier en het nu. Dat hier en nu 'drijft' op haar eigen geschiedenis.
Zonder de "zware" genealogieën zouden we geen besef hebben van de trouw van God. Die wordt namelijk door de geslachten heen zichtbaar en, omdat deze trouw constant is, schept het vertrouwen in en verwachting voor de toekomst.

De Doulos heeft een geschiedenis. Bijna 100 jaar oud. Toen ik geboren werd voer dat schip al tientallen jaren over de wereldzeeën en was het geschiedenis aan het verzamelen. Het schip kan niet praten maar als het dat wel zou kunnen, zou de verbazing en verwondering over het feit dat ze vandaag nog dienstbaar is alleen maar groter worden. Nu gaat het doek vallen, althans voor haar huidige bediening. De kans dat ze gesloopt gaat worden is m.i. zeer klein. Doulos zal eerder als museumstuk nog jaren bezoekers trekken omdat de mens gefascineerd is door geschiedenis. Zonder het misschien met zoveel woorden te zeggen is er in ieder mens een eerbied en respect voor de geschiedenis omdat we diep van binnen weten dat zonder dat, wij nu niet zouden zijn.


26 november 2009

De laatste keer en positieve crisis

Vandaag is het de laatste keer dat ik gebruik kan maken van de extra's die het frequente vliegen met zich meebracht. Niet dat ik minder reis maar mijn favouriete luchtvaartmaatschappij maakt het de 'goedkope' reizigers onmogelijk om hun verkregen status vast te houden, tenzij ik bereid zou zijn om fors meer te betalen voor dezelfde vlucht. Na vandaag onder andere geen gratis blokjes kaas, nootjes, buffet lunches en -diners, douches, internetverbinding, snel inchecken, een scala aan kranten, achterover zitten tussen verbindende vluchten, koffie, en meer beenruimte meer. Ach, zolang het duurde heb ik er dankbaar gebruik van gemaakt.
De treinreis van Carlisle naar Edinburgh is in mijn ogen spectaculair. De rollende Engelse en Schotse heuvels vindt je nergens anders. De vergaderingen zitten erop en het ziet er naar uit dat we nog wat hebben bereikt ook.
De nogal plotsklapse mededeling dat de Doulos na 31 december niet meer zal kunnen varen omdat ze niet langer kan voldoen aan de maritieme regelgeving en eisen stelt ons voor een dilemma. Sommigen zullen het een crisis noemen en als ik een ding heb geleerd in de 22 jaar dat ik voor OM werk is dat we op ons best zijn als er zich een dergelijke crisis voordoet. In een crisis vergeet je alle gezwam en geneuzel en kun je maar een ding doen: focussen. In die zin brengt een crisis mensen bij elkaar en komt er veel synergie vrij. Dat spreekt me wel aan. Als de crisis voorbij is vallen we al snel terug in oude patronen van geneuzel en gedoe. Volgens mij is dat een universele wet: crisis creëert community. In de kerk zie je dat ook. De Brandaris, mijn thuisgemeente, is al jaren bezig met het onderzoeken van de mogelijkheden om te verkassen. Toen vorige week de huur werd opgezegd verviel daarmee de luxe om op ons gemak door te blijven zoeken. Opeens is er een deadline en vergeten de meeste betrokkenen hun persoonlijke stokpaardjes en is het een kwestie van alle zeilen bij en je richten op de hoofdzaak. De kerk in het westen heeft onvoldoende van besef crisis en vervalt daarom in neuzelarij, muggenziften en haarkloverij. Een crisis ontneemt je deze "luxe". En, naar mij bescheiden mening is dat een uitstekende zaak.
Mijn vlucht wordt omgeroepen. Ik ga naar huis!

25 november 2009

Nog even doorbijten

Tja, ik ben niet zo'n vergadertijger. Waarom ik dan toch aan vergaderingen deelneem en me met vergadergenoten door details, punten, komma's en scenario's worstel? Als ik het niet doe laat ik de kans om de koers, visie en toekomst van de organisatie mede vorm te geven, voorbijgaan. En OM gaat me aan het hart, laat me niet onverschillig, hoewel er van die momenten zijn dat, wat mij betreft, de wind de hele zooi zou mogen wegvoeren.
Hoe komen we als orgnisatie tegemoet aan de eisen en wensen van de 'nieuwe' wereld waarin technologie, snel reizen en individualisme centraal staan? Voor valse nostalgie is geen plaats. Oude tijden komen niet terug, we moeten ons aanpassen aan de nieuwe tijd en waar mogelijk zelfs vooroplopen. Goed, daar houden we ons dus mee bezig deze dagen. Nog een paar uur. M'n uitzicht vandaag is op een Thai Curry!

24 november 2009

Vroeg ter bedde

Een dag vergaderen is best wel lang. De materie ingewikkeld. Hoe realiseren we een gestage groei van nieuwe werkers? Dit is de afrondingsfase van een opdracht die we als Taskforce anderhalf jaar geleden kregen. Na enkele internationale consultaties hebben we genoeg feedback en input van de werkvloer om een aantal zinnige dingen te kunnen zeggen. Tien cruciale zaken die aandacht behoeven zijn het resultaat en we moeten dit verder uitwerken in concrete, meetbare actiepunten.
Morgen nog een dag vergaderen. Ik kan me leukere dingen voorstellen om op m'n verjaardag te doen maar het is niet anders.

23 november 2009

Fig-stuffed chicken

Het is dat ik er een visitekaartje-achtige uitleg bij kreeg anders had ik nooit geweten wat ze me te eten gaven in de europe-select klasse onderweg van Schiphol naar Edinburgh. Ja, ik mocht voorin zitten; opgewaardeerd, zoals dat dan heet. Het verschil met het volk op de rijen achter me is dat ik een krant kreeg en een doosje met eten. Het zag er onbeduidend en onherkenbaar uit dus uitleg vragen over het hoe en wat was door de samenstellers geanticipeerd dus was er een 'faq' ingesloten:
"Fig-stuffed chicken fillet on onion marmelade and haunch of venison stuffed with tutti-frutti served with sauerkraut cream and orange confiture.
'Blanc-Manger' - creamy coconut pudding covered with caramelized almonds and accompanied by forest fruit sauce.'
Eet dat maar eens op!

20 november 2009

Einde voor de Doulos na 95 jaar


We dachten dat ze nog wel even mee zou kunnen. Maar deze week werd het duidelijk dat het doek gaat vallen voor de Doulos.

Aan het werk van het OM schip, Doulos, komt per 31 december 2009 een eind.

Doulos, twee jaar later dan de Titanic gebouwd in 1914-15, is het oudste passagiersschip ter wereld. Ondanks de jarenlange zorg om haar in tiptop conditie te houden, is de hoeveelheid werk dat moet worden verricht om grote delen staal te vervangen en tal van andere noodzakelijke klussen, te groot om de kosten hoervoor te kunnen verantwoorden. Momenteel ligt het schip in Singapore waar het haar vijfjaarlijkse droogdok-, en kwalificatieonderzoek ondergaat.

Recentelijk werd duidelijk dat de benodigde werkzaamheden meer dan 10 miljoen euro en minimaal vijf maanden arbeid zouden vergen. De schepenleiding en het bestuur menen dat de benodigde investering, in het licht van de slechts weinig jaren die het schip nog zou kunnen varen, niet gerechtvaardigd zijn.

CEO van OM Ships International, Peter Nicoll, zegt, “het komt erop neer dat Doulos haar bediening niet kan voortzetten. Niemand van ons wilde dit en het heeft serieuze gevolgen voor iedereen aan boord, voor hen die op het punt stonden om aan te monsteren en voor de havens die op de planning stonden om bezocht te worden.”

“Het is onze verantwoordelijkheid om overeenkomstig de maritieme regels en voorschriften, die gelden voor de specifieke klasse waar de Doulos onder valt, te varen,” benadrukt Peter Nicoll. “Ons gebed was dat God ons tijdens het kwalificatieonderzoek duidelijkheid zou verschaffen over de toekomst voor Doulos en dat heeft Hij op deze wijze ook gedaan.”

Onze eerste verantwoordelijkheid is de zorg voor en veiligheid van onze bemanning en opvarenden. Alle betrokkenen kunnen rekenen op de hulp en zorg die nodig is om hun volgende stap te bepalen. Voor sommigen zat hun tijd aan boord er al bijna op, maar anderen zijn nog maar net begonnen.

Om het schip te laten voldoen aan de strikte maritieme regels is altijd een uitdaging geweest. Het is een getuigenis van professionaliteit en toewijding van het technische personeel dat het schip al zo lang aan deze voorwaarden heeft kunnen voldoen.

CEO Peter Nicoll: “We zijn dankbaar voor Gods trouw als we terugkijken op de 32 jaar van bijzondere bediening van de dienstknecht Doulos (Doulos = knecht) als bijzonder onderdeel van het wereldwijde werk van OM waarbij meer dan 600 havens in meer dan 100 landen zijn bezocht. Veel bezoekers en werkers getuigen van diepe veranderingen in hun levens dankzij dit bijzondere werk.

We zijn bijzonder dankbaar voor de vele partners die al deze jaren het werk mogelijk hebben gemaakt door hun financiële support. Bidt met ons mee nu we ons beraden op de toekomst.

Met de LOGOS Hope actief in de vaart en bediening onderzoeken we de mogelijkheid om wellicht een schip te charteren en is een werkgroep aan de slag gegaan die plannen maakt om Doulos te vervangen. Bijdragen kunnen worden gegeven via het nationale OM kantoor onder vermelding van “DOULOS Project.”

18 november 2009

Nog een dag

Onze laatste volle dag in Barcelona. Terwijl de jeugd ligt te slapen en Martha probeert om weer in beweging te komen (ze heeft overal spierpijn en is misselijk) probeer ik een aantal opties voor vandaag op een rijtje te zetten. Het Picasso museum is een must, maar niet iedereen wil daarheen (het maakt mij niet zoveel uit). Als Martha nog te ziek is wil ik haar niet de hele dag alleen laten. Ik hoor momenteel bemoedigende geluiden uit de keuken komen en omdat Martha vastberaden is om het maximale uit deze dag te halen lijkt het erop dat we toch met elkaar weg zullen gaan. Vrouwen zijn sterker dan mannen, volgens mij. Waar mannen al klagend in bed liggen, of op de bank hangen, gaan de meeste vrouwen door tot ze erbij neervallen. Maar misschien generaliseer ik of ga ik teveel van onze situatie uit. Je leest hier wel eens het e.e.a. over maar ik zou deze observatie graag wat meer willen staven. Wat is uw ervaring, geachte bloglezer?

17 november 2009

Reunie

Voor het eerst sinds lange tijd zijn we weer als gezin bij elkaar. Hieronder wat foto's. Vandaag werd Martha ziek wakker en ligt in bed; we zullen onze plannen voor vandaag aan moeten passen. Zou het komen door de onrijpe vijg die ze gisteren van de boom plukte en opat? Ik moet mezelf dwingen om niet aan werk te denken. Tot nu toe gaat het aardig. Ach, over twee dagen zijn we weer thuis en mag ik weer.
Gisteren naar de bergen gereden, net buiten Barcelona. Een van deze bergen, Montserrat, wordt beschouwd als "behekst" omdat het er niet als de andere bergen uitziet. Het is een brok puin dat uit de aardkorst omhoog is gestuwd. Uiteraard is het door de katholieken geanexxeerd en de hoogtste toppen, middels kruizen, geclaimd voor wat zij dachten en denken dat het koninkrijk was en is. Uiteraard zijn kosten noch moeiten gespaard om er een gigantische klooster te planten.





16 november 2009

Barcelona

Deze week zijn we in Barcelona. Erg leuk en gezellig om na lange tijd weer als gezin bij elkaar te zijn en samen op te trekken. Naast dat Barcelona unieke dingetjes heeft is er een iets dat ze gemeen heeft met alle metropolen: een drukke stad met veel te veel verkeer en lawaai en je vraagt je af of we niet zijn doorgedraaid met al die auto's. Volgens mij slaat het helemaal nergens op. Vierentwintig uur per dag, en zeven dagen per week raast het verkeer door de stad. Het komt in golven. Omdat de meeste straten eenrichting zijn is het 30 seconden relatieve stilte totdat elders het licht op groen springt en de rijen auto's, in rijen van vier, als het ware gelanceerd worden naar het volgende rode licht. De associatie met winderigheid dringt zich op. Het ziet er bizar uit en doet je (opnieuw) nadenken over het eigen autogebruik. Ik doe daar immers ook aan mee.
Gisteren hebben we de hele dag buiten gespeeld. Een heerlijk warm zonnetje tovert zelfs een bruine teint op onze gezichten. Vandaag belooft een nog warmere dag te worden. We gaan de bergen in. Hoeronder wat foto's. Meer plaatjes volgen. Hieronder (bovenste foto) een markant object, ontworpen door Gaudi en te vinden aan de Rambla. Onderaan ietsen die door abonneehouders gebruikt worden om van het ene naar het andere metrostation te fietsen (die snap ik niet helemaal want waarom zou je dat doen als er een metro rijdt?). In het midden een van de vele beelden die Barcelona rijk is.
We verblijven in een budget appartement. Klein, oud maar functioneel. Portemonnee's lopen hier bijna vanzelf leeg. Daar moet je niet teveel bij nadenken want je zou er maagklachten aan over houden. Vanaf vandaag zitten we op een Lidl budget en nemen, o zo Nederlands, lunchpaketten mee op onze tocht. Vanavond iets van ontdoooide pizza's. Of zoiets.



13 november 2009

God woont niet in een gebouw

Daar zijn we het wel over eens dat God niet in een gebouw woont. Het probleem is dat wij wel een plek nodig hebben om samen te komen. In Nederland om de kou en de regen buiten te sluiten, in Afrika, delen van Latijns Amerika en Azië om de warmte en het stof buiten te houden. Een gebouw zorgt er ook voor dat de hulpmiddelen om onze samenkomsten tot een prettig en plechtig gebeuren te maken binnen kunnen sluiten zodat dieven en ander boze mensen ze niet af kunnen pakken. Ik herinner me een kerk en Durban waar de laatste high-tech alarminstallatie was geïnstalleerd, naast alle tralies en hekwerken om dieven te ontmoedigen. Op een zondagmorgen zou ik er spreken maar de hele club was in rep en roer. Niemand had ooit verwacht dat dieven het dak zouden slopen om zichzelf toegang te verschaffen tot de kostbaarheden. Maar dat terzijde.
Zo'n onderkomen kan de gemoederen nogal verhitten. Hoe houd je de balans tussen enerzijds prioriteit geven aan de uitvoering van de opdracht om discipelen te maken en anderzijds de opdracht om regelmatig samen te komen? Je kunt zeggen: weg met alle grote gebouwen en lang leve de huiskamer en misschien is dat wel het ideaal. Ik zie het er niet van komen dat zo'n ideaal in een jaar tijd globaal wordt doorgevoerd.
Een gebouw dat multifunctioneel wordt ingezet is een hulpmiddel om uitvoering te geven aan de voornaamste opdracht. Het gaat dan niet om het zichtbare gebouw, maar om de zichtbaarheid van de mensen die in dat gebouw samenkomen. Een gebouw dat er alleen maar staat om de gelovigen op zondag te vermaken is kapitaalvernietiging. Een gebouw dat dient om de gemeenschap (het volk) te dienen is een krachtig instrument om de boodschap van het evangelie handen en voeten te geven.
Als dat het uitgangspunt is, vind ik het allemaal prima.
Een andere kerk waar ik eens sprak was bezig met een kolossaal bouwproject om de vele bruiloftsfeesten te faciliteren. Als domme Nederlander vroeg ik waarom dat niet in de geweldig mooie en grote, reeds aanwezige zaal kon: "We can't do weddings in a worship center," was het antwoord. Meteen bekroop me een "ik wil hier weg" gevoel. Het gebouw wordt heilig verklaard. Tegen (vermeend) beter weten in. God woont niet in een gebouw. We hebben een dak nodig, Da's alles. En vanonder dat dak dienen we de buren. Meer niet.

12 november 2009

Ook ik ben een potentiele moordenaar

Nee, ik heb nooit iemand vermoord en de kans dat het ooit gebeurd is heel klein. Maar niet onmogelijk. Schuilt er in mij een potentiële moordenaar?
Jean Hatzfeld schreef "Seizoen van de machete," een indrukwekkende weergave van interviews met Hutu's die hun Tutsi buren en vrienden zonder blikken of blozen afmaakten. Al jaren vraag ik me af hoe zoiets in vredesnaam mogelijk is. Het is ook zo moeilijk voor te stellen dat iemand van het ene op het andere moment de buren, waar hij/zij tot dan toe een hartelijke en vriendschappelijk relatie mee had, de halsslagader doorsnijdt. Enkel en alleen omdat er "Tutsi" in het paspoort staat.
Het boek helpt me om te begrijpen hoe het toch kan gebeuren, hoe in 100 dagen ongeveer 1 miljoen mensen werden afgeslacht. Daarnaast doe ik de gruwelijke ontdekking dat het mij ook zou kunnen overkomen. Hoe onwaarschijnlijk ook.
Ach het zullen wel primitieve heidenen geweest zijn? Veel van de geïnterviewde moordenaars waren lid van wat wij evangelische kerken noemen en zongen met hun Tutsi buren in het kerkkoor.
Wordt de mens steeds beschaafder? Er zijn er die in de illusie van progressieve beschaving geloven. Maar het is een leugen. We weten onze onbeschaafdheid gewoon beter te verstoppen.
In Rwanda trokken alle geestelijke leiders, hulpverleningsorganisaties en de blauwhelmen weg toen het moorden begon zodat ze het niet hoefden te zien en met het hand op het hart konden zeggen dat ze het 'nicht gewusst haben'.
Een van de moordenaars: "God zweeg en de kerken stonken naar de achtergelaten lijken. Voor godsdienst was in onze acties geen plaats. Voor korte tijd waren we geen gewone christenen meer en moesten we de plichten vergeten die de catechismus ons had geleerd. We moesten in de eerste plaats gehoorzamen aan onze leiders. En daarna, lange tijd daarna, toen de klus geklaard was, moesten we pas aan God gehoorzamen en biechten en boete doen."
Waarom het boek bij "De Slegte" ligt weet ik niet maar het is waarschijnlijk omdat het glitter en glamour gehalte te laag is en het een te onaangename confrontatie met ons eigen hart is.
"Heer, wees mij zondaar genadig."



10 november 2009

Asterix en het Koninkrijk (4): Zelfdecimatie


Een belangrijke strategie van de Romeinen is om, door subtiele beïnvloeding onrust in het kamp van hun vijanden te zaaien. Ditmaal (Asterix en de grote oversteek) is er ruzie in het Gallische dorpje en de inzet is vis (waar doet dat me opeens aan denken). Opnieuw, zonder zelfs maar het zwaard ter hand te hoeven nemen, kijken de Romeinen lachend toe hoe het dorp zich overgeeft aan zelfdecimatie. Misschien zat er niet eens een bewuste strategie achter maar, doordat de hooiprijzen de pan uitrezen en derhalve de hooitransportbedrijven stiptheidsacties hielden en vis (nog) minder vers in het Gallische dorpje aankwam dan gewoonlijk, het gevolg is dat het nu opeens over vis gaat en men blind is voor de bredere discussie over oorzaak en gevolg.
De plaatselijke visboer rood van woede omdat zijn handel ter discussie staat, Abraracourcix niet al te blij (zijn dragers zijn ziek vanwege het eten van rotte vis), Panoramix ongeduldig (die heeft verse vis nodig als ingrediënt voor zijn toverdrank) waarop de ecclesia besluit om Asterix en Obelix erop uit te sturen om te gaan vissen.

Ik weet niet of u, geachte lezer, hierin analogen bespeurt. maar wat mij betreft liggen ze voor het oprapen.
De afgelopen week heb ik me opnieuw verbaasd over wat we allemaal doen met onze vis. In sommige kerken ligt de vis te rotten; er zijn nog wat graatje over. In weer een andere kerk wordt de vis gepimpt en verwordt tot niets minder dan een karikatuur. De bijzaken worden hoofdzaken. Ondertussen lacht de vijand. Die hoeft bijna niets te doen en lacht in zijn vuistje als de kerk zich afwendt van haar eigenlijke taak; het maken van discipelen van alle volken. De kerk kan wel wat verse vis gebruiken.

09 november 2009

Een groot klein licht

Een klein lampje temidden van grotere lichten helemaal valt totaal niet op en wordt weggewuifd of totaal genegeerd. Temidden van de duisternis schijnt datzelfde lichtje als een baken en zo fel dat het je de ogen doet dichtknijpen.
Vanmorgen rende ik m'n zes kilometer rondje (als ik het niet als eerste dingetje van de dag en direct als ik wakker wordt doe, doe ik het helemaal niet) gewapend met m'n LED zaklampje (op een Navigator conferentie gekregen) om tegemoetkomende en achteropkomende medeweggebruikers te laten weten dat "hier" iemand is. In het Zestienhovense park (wat er van over is) is dat geen overbodige luxe en gebruik ik dat onopvallende, nietszeggende, door slechts drie knoopbatterijen aangestuurde LED lampje zelfs om mijn pad te verlichten. Als de gebruikelijke straatverlichting ontbreekt, er geen huizen zijn die met hun strooilicht de omgeving wat opknussen geeft dat kleine lampje zelfs een licht euforisch gevoel: "moet je eens kijken hoeveel ik kan zien en hoeveel licht het geeft."
Kortom, hoe groter de duisternis, hoe helderder het eenzame licht. Ik denk dat ik daar moed uit zou vatten als ik in een omgeving zou werken en leven die van God noch gebod iets wil weten. Het effect van zelfs het kleinste lichtje daar is zoveel groter dan het oorverdovende licht van de grote lampen.

05 november 2009

Asterix en het Koninkrijk (3): Verraad!

Verraden worden door je volksgenoten is zo'n beetje het ergste wat iemand kan overkomen. Goscinny heeft de verrader misschien bewust geen naam gegeven; het zou iedereen kunnen zijn. Jij, ik. Ons hart kent ons motief: trots, koppigheid, zonde, geld...

Het afgelopen weekend hadden we een miniconferentie georganiseerd. Een van de deelnemers had een gekleurd verslag geschreven aangevuld met eigen inzichten, oordelen en afkeuringen. Dat verslag is vervolgens naar een soort van elitestam onder de christenen gestuurd. Op grond van het gekleurde verslag van de deelnemer velde de voorman van de club zijn vernietigende oordeel.
De betreffende club heeft "de waarheid" hervonden en lijkt op zoek te zijn naar afwijkingen, Die afwijkingen bevestigen hen in hun waarheid.
De Jezus+ optie is een optie die al vroeg de vereniging van gelovigen binnendrong. De apostel Paulus waarschuwt de gelovigen om niet terug te keren naar het vertrouwen op de wet. De reden dat mensen verlangen naar de wet is dat het een bepaalde vastigheid en zekerheid geeft. Je kunt de lijst met voorschriften en wetten naast je leven leggen en op die manier je geestelijke groei en ontwikkeling beoordelen. Hoe meer groene vinkjes, hoe beter het met je gaat.
Iedereen heeft z'n zwakke plek. De anonieme verrader, geconfronteerd met de waarheid bekent:

Een van de grootste uitdagingen in ons leven is om de zaken eenvoudig te houden. Het Evangelie is nooit bedoeld geweest om slechts door intellectuelen begrepen te worden. Jezus vroeg eenvoudige gehoorzaamheid van eenvoudige mensen. Jezus vraagt ons om God lief te hebben boven alles en onze naaste als onszelf. Het is de onzekerheid in onszelf die ons ertoe brengt om onszelf opnieuw een last op te leggen en de andere een net iets zwaardere last. Maar het is verraad. Aan God, aan het Evangelie en aan de mensheid. Redding, verlossing wordt ingewikkeld en onbereikbaar. De kern van het Goede Nieuws is dat het juist wel bereikbaar en begrijpelijk is. Als we dat elkaar afnemen staat dat gelijk aan verraad.

04 november 2009

Asterix en het koninkrijk (2). De Zieners

In Asterix en de ziener verschijnt een louche figuur ten tonele die zichzelf een ziener noemt en het vermogen heeft om tweedracht te zaaien. Na het drinken van een kopje geitenmelk deelt hij mede dat er een vrijdenker in hun midden is. Het onmiddellijke resultaat is dat iedereen zich gaat bezighouden met wie de vrijdenker in hun midden is. Omdat de Galliërs toch wel respect hebben voor hogere machten kent men aan elk woord van de ziener een bijzonder gewicht toe. Binnen drie bladzijden breekt er een gevecht uit onder de dorpelingen.
In de kerk van alle eeuwen zien we dat mechanisme ook. Waar de Bijbel gelijkheid van de leden centraal stelt, zijn wij toch geneigd om het ene lid meer eer toe te kennen dan het andere. De woorden van een spreker die ook nog eens vijf boeken heeft geschreven en een aantal titels achter en voor zijn naam heeft staan, wegen zwaarder dan de woorden van een simpele ziel die eenvoudigweg Jezus wil volgen. Iemand die een miljoen boeken verkoop moet toch wel iets te zeggen hebben. Het is echter meer de kracht en de macht van de cijfers en niet noodzakelijkerwijs van de Geest.
In mijn eigen leven zijn passeerden heel wat profeten de revue. In de meeste gevallen had het tweespalt en verwarring tot gevolg. Let wel: ik ben helemaal voor de gaven van de geest en geloof in de bovennatuurlijke openbaring van Gods wil en woord. Wat mij noopt tot voorzichtigheid en licht cynisme is de tweedracht, verdeeldheid en leugen die in de naam van God wordt gezaaid. Of, een valse geruststelling, zoals hieronder te zien is:


Voorzichtigheid is geboden. We kunnen er zomaar naast zitten en de aandacht afleiden van wat werkelijk belangrijk is en het zicht op de werkelijkheid verliezen. Interne verdeeldheid weerhoudt Gods kerk van actie naar buiten toe. In zekere zin zijn we allemaal zieners; we zien allemaal wel wat of, zoals mijn collega Jan Bouwman het zou zeggen, 'iedereen wil overal zijn plasje neerleggen.' Ondertussen assimileert de vijand nog meer volken en de kracht van de ketel ligt vaak ongebruikt op de plank!

03 november 2009

De poorten van de hel..

Asterix en Obelix moeten het kamp van de vijand intrekken om een landgenoot uit de klauwen van de Romeinen te redden. Vastberaden doch met gemengde gevoelens (Obelix is verliefd op de verloofde van de te redden landgenoot) kwijten ze zich van hun taak. Zonder ook maar een spoor van intimidatie en onderweg vrienden makend met andere "aliens" lopen ze zelfs voor de vijand uit, alsof deze niet bestaat. Die vijand, de grote sterke Romeinen, lopen achter de feiten aan zoals op onderstaand plaatje (klik erop voor vergroting) te zien is. Op de laatste bladzijde is het, al vijftig jaar en vierendertig avonturen lang, groot feest: missie geslaagd.
In Matteüs 16:18 zegt Jezus: "En Ik zeg u, dat gij Petrus zijt, en op deze petra zal Ik mijn gemeente bouwen en de poorten van het dodenrijk zullen haar niet overweldigen."

02 november 2009

Altijd gevolgen

"Het kind van de rekening" kennen we allemaal en we zijn het ook allemaal wel eens geweest. Het kind van de rekening zijn zuigt; de gevolgen dragen van iemand anders stommiteit, misbruik of zonde is geen pretje.
Keuzes die we maken hebben altijd gevolgen. Maar die gevolgen zijn niet altijd instant. Daar kan een tijd overheen gaan.
Onlangs sprak ik een man die een belangrijke beslissing aangaande zijn toekomst moest maken en had verschillende opties. Een daarvan was verhuizen naar Singapore. "Maar wat ik zo dom vindt van de Singaporezen is dat ze mijn zoon verplichten om dienst te doen in hun leger."
"Wil je de baan?" vroeg ik hem. "Ja," was het antwoord. "Wil je het je zoon aandoen dat hij verplicht in een vreemd leger moet dienen?" "Nee," was het antwoord.
Kijk, of hij het nu stom vindt van de Singaporesen of niet, is niet zo interessant. Dat verandert niets aan de feiten. Kiezen voor Singapore betekent dat hij ook voor een deel de toekomst van zijn zoon bepaald.
Op korte termijn levert het hem voordeel op. Op langere termijn zal zijn zoon de rekening gepresenteerd krijgen.
Achab moet zo nodig de tuin van zijn buurman hebben. Hij is de koning dus dat is makkelijk. Je verzint een list en de buurman sterft. Heb jij lekker de tuin. Maar God is niet gek en straft Achab. Achab krijgt oprecht spijt en bekeert zich. God is genadig en stelt de straf uit. Achab's zoon zal boeten.
Of we dat nu leuk vinden of niet, doet er niet zoveel toe. Het principe is van belang. Keuzes hebben altijd gevolgen. Is het niet vroeg, dan wel later.
Daarom is Jezus het wonder van God als Hij alle gevolgen van alle verkeerde keuzes eens en voor altijd in zichzelf opneemt en naar het graf draagt. Wauw!
dat wil niet zeggen dat we geen gevolgen meer voelen en merken.Er zijn altijd gevolgen op onze keuzes maar wat het betekent is dat we uitzicht hebben. We weten waar we naar toe kunnen!